Zusje heeft mooie oortjes

De volgende ochtend was het dan zover. Billie werd klaargemaakt voor de O.K., haar temperatuur werd gemeten, ze kreeg verdovende zalf op haar handjes en ze kreeg  haar operatieschortje aan. Helaas was ze licht verkouden wakker geworden en dus werd er voor de zekerheid nog even gebeld, om te checken of alles door kon gaan. Aan de telefoon had de anesthesist gezegd dat baby's altijd wel een beetje snotterig zijn en dat dat verder niet uitmaakte, dus wij maakten ons nog niet zo druk. De arts kwam binnen en vertelde dat ze slecht nieuws had: de operatie kon niet doorgaan omdat Billie verkouden was. Een flinke tegenvaller, die we niet helemaal aan zagen komen. Maar helaas niks aan te doen, dus tassen inpakken en naar huis. 

Die middag werden we alweer gebeld voor een nieuwe datum. Precies een week later was er nog een plekje, hier hebben we natuurlijk meteen ja op gezegd. Die week is Billie thuisgebleven van de kinderopvang. De tassen lieten we ingepakt staan en toen begon het wachten weer. 

Een dag voordat Billie opnieuw opgenomen zou worden, werden we gebeld. De afdeling waar Billie heen zou gaan lag vol. Er werd gevraagd of we op de dag van de operatie zelf konden komen. Prima, de operatie kon gelukkig gewoon doorgaan. 

16 Juli was het dan écht zover. Vroeg vertrokken we met z'n vieren naar het AMC. We kregen een nieuwe kamer toegewezen, gelukkig op dezelfde afdeling als de week daarvoor. De controles werden gedaan en ze kreeg haar operatieschortje aan. Billie moest nuchter blijven in verband met de narcose, maar wat deed ze het weer goed. Half twaalf kregen we te horen dat we naar beneden mochten, richting de operatiekamer. Ik kreeg een blauw pak aan, een groen mutsje op, de controlevragen werden gesteld en ik ging met haar mee de operatiekamer in. De arts bracht haar onder narcose en daarna liet ik haar achter. Een heel vreemd gevoel, maar gelukkig met genoeg vertrouwen en voor een goed doel. Snel deed ik mijn pak uit en liep ik terug naar boven, naar Billie haar kamer. Nu begon het échte wachten. 

Begin van de dag ging de tijd nog redelijk snel, maar eind van de middag werd het wachten slopend. Door verschillende ervaringsverhalen van andere ouders, hadden we gehoord dat de operatie sneller klaar kon zijn, dan de tijd die ervoor stond. Bij Billie was dit echter niet zo. Het duurde maar en het duurde maar. Tussendoor kregen we nog een telefoontje uit Amsterdam van het Ronald McDonaldhuis, dat er toch een plekje vrij was gekomen voor Koen en Pleun om daar te overnachten. Super fijn, maar we hoopten natuurlijk op een ander telefoontje. Zo'n tien minuten daarna kwam die dan ook eindelijk. Rond 18:30 werden we gebeld. De operatie was geslaagd en de metingen zag er goed uit. Ik mocht naar beneden naar de verkoeverkamer, waar ze haar langzaam wakker zouden maken. 

Daar lag ons meisje. Aan allemaal monitoren en apparaten en een gigantische tulband op haar hoofd. Ze lag nog lekker te slapen. Ik kreeg te horen dat ze na ongeveer een uurtje naar boven mocht, als alle controles goed bleven. Alles ging goed en we mochten inderdaad een uurtje later naar de afdeling. Daar werd ze gelukkig al lekker wakker en dronk ze een flesje. Daarna viel ze meteen weer in slaap. De verpleging kwam 's nachts nog een aantal keer binnen om medicatie toe te dienen via het infuusje. Billie sliep lekker de nacht door. 

De ochtend daarna mochten we naar huis. We kregen recepten mee voor antibiotica en pijnmedicatie. Ook kregen we gaasjes mee en verband/netjes voor om haar hoofd. Het was de bedoeling dat we elke dag dit verband zouden verschonen en dat dit een week bleef zitten. We hebben het zo lang mogelijk volgehouden, maar Billie trok om de vijf minuten het verband van haar hoofd af. Voor de zekerheid hebben we nog even contact opgenomen met het ziekenhuis, om te vragen wat we daarmee moesten. Zo lang Billie niet aan de wond en hechtingen zat, konden we het zo laten. 

23 Juli was de eerste nacontrole. In principe mocht het verband en de pleisters eraf en eventueel uitstekende hechtingen werden eruit gehaald. De wonden zagen er super netjes uit. We kregen een zalfje mee wat we 3x daags op de littekens moesten smeren.
4 Augustus was de tweede nacontrole. Hierbij werden er nog wat hechtinkjes verwijderd, maar ook hierbij verder geen bijzonderheden, dus op naar de aansluiting!

 9 Augustus toen Billie naar bed ging, bemerkten we opeens een bultje op de hechting van haar implantaat. Het was een rode bult, met in het midden een blauw plekje. Ons vermoeden was, dat ze was gevallen tegen een van de spijlen van haar bedje. We hoopten dat dit geen belemmering zou zijn voor de aansluiting de dag daarna. 

10 Augustus, dé dag waar we zo lang op gewacht hadden. Bizar dat we hier al die tijd naartoe hebben geleefd en dat eindelijk het moment daar was. 's Ochtends vroeg vertrokken we weer naar het AMC. We meldden ons aan bij de zuil op de tweede verdieping en namen plaats in de wachtkamer. Bij binnenkomst gaven we aan dat Billie een plekje had bij haar litteken, maar gelukkig kon de aansluiting gewoon doorgaan. We waren van tevoren voorbereid op verschillende reacties: een schrikreactie en/of huilen, geen reactie of een glimlach. Het is natuurlijk heel wat als het áltijd stil is geweest en je opeens gaat horen. Gelukkig schrok Billie niet en liet ze zelfs tussendoor een glimlach zien. De CI's stonden eerst laag ingesteld en nu gaan we wekelijks naar het ziekenhuis en dan krijgen we nieuwe hogere programma's mee, die wij dan die week daarna doorlopen. Er worden oefeningen gedaan en op basis van wat er daar gezien wordt, worden zo de lagere en hogere tonen bijgesteld. Billie liet bij de aansluiting al een aantal duidelijke reacties zien. De meest duidelijke reacties zien jullie hieronder in het filmpje. Wij zijn oneindig trots op ons meisje, ze doet het zó goed. En nu oefenen oefenen en oefenen met horen. Oh en Pleun? Die vindt dat zusje maar mooie oortjes heeft!