Zoals jullie in de vorige blog hebben kunnen lezen, merkten wij de dag voor de aansluiting (dinsdag 10 augustus) dat Billie een bultje had zitten op het litteken van haar implantaat. Na de aansluiting zijn we nog even langs de spoedarts geweest om daarnaar te laten kijken. Het was al een stuk minder rood en dik dan de dag daarvoor. De arts vond het er niet heel heftig uitzien en dus kregen we een zalfje mee. We moesten het in de gaten houden en bellen als het erger zou worden of als Billie koorts zou krijgen.
Aan het bultje veranderde de hele week eigenlijk niets. Het zag er prima uit en wij gingen netjes door met smeren. Tot het zaterdagmiddag opeens opensprong. Er kwam wat pus en helder bloed uit, maar verder zag het er nog steeds oké uit. Zaterdagavond zijn we nog uit eten geweest en was er verder nog niks aan de hand. Tot we na het eten thuiskwamen en Billie een beetje hangerig werd. Voor de zekerheid hebben we haar temperatuur gemeten en plots had ze 39,1 graden koorts.
We besloten voor de zekerheid contact op te nemen met de huisartsenpost van het AMC, omdat ons nadrukkelijk verteld was dat we meteen contact op moesten nemen bij koorts en/of verslechtering. Na een uur bellen met de huisartsenpost, de spoedeisende hulp en verschillende artsen, werd besloten dat Billie toch in het AMC gezien moest worden en dat er mogelijk een ziekenhuisopname zou volgen.
Snel heb ik onze tassen ingepakt en ben ik met Billie richting het AMC gereden. Rond een uur of 23:00 kwamen we daar aan en werden we eerst gezien door een verpleegkundige van de spoedeisende hulp. Billie haar temperatuur werd daar nog een keer gemeten (oor) en die was opeens 36,7 graden, dus ik kreeg alweer helemaal het gevoel dat we daar voor niks zaten.
We moesten nog even plaatsnemen in de wachtkamer en na ongeveer een kwartiertje werden we opgehaald door de arts. De arts bekeek het plekje en volgens hem leek het oppervlakkig te zitten. Hij nam wat wondvocht af om op kweek te zetten. Ook werden er foto's genomen, zodat hij deze aan de KNO-arts kon laten zien en kon overleggen. Na een halfuur kwam hij pas terug. Hij vertelde dat hij een hele lange discussie had gehad, maar dat Billie helaas toch werd opgenomen. Om te voorkomen dat het implantaat zou gaan infecteren moest ze aan een infuusje aan de antibiotica. Het infuusje werd beneden op de spoedeisende hulp geprikt. Helaas was Billie heel lastig te prikken en zat het infuus er pas na vier keer in.
Billie werd opgenomen op de afdeling Emma Acuut (in verband met acute opname). Toen we aankwamen op de afdeling was het ongeveer 2 uur 's nachts. Gelukkig stonden de bedden opgemaakt klaar en konden we, na aansluiten van de medicatie, vrijwel meteen gaan slapen.
We kregen te horen dat we pas naar huis zouden mogen, als er een laagje huid over de wond heen zat. Elke ochtend kwamen KNO-artsen de wond bekijken en ook bijna elke dag kregen we te horen dat we de volgende dag misschien wel naar huis zouden kunnen. Helaas was dit steeds niet het geval. Uit de kweek werd een bacterie gevonden, waardoor Billie over kon op specifiekere antibiotica en zalf.
Billie moest minimaal nog een hele week aan het infuus met antibiotica en omdat het langer ging duren dan verwacht, werd Billie overgeplaatst naar de afdeling Emma Fauna. Gelukkig al een beetje bekend voor ons, want hier lag Billie ook de andere keren, voor haar operatie. We hebben twee keer gehad dat Billie haar infuusje niet meer goed zat, waardoor er een nieuwe gezet moest worden. Omdat ze zo lastig te prikken is, is het 1 keer onder een roesje gebeurd, met een echoapparaat.
Er is nog even overwogen om een PICC-lijn te plaatsen, omdat de infuusjes zo slecht te prikken waren. Ook zouden we misschien met een pompje met antibiotica naar huis kunnen. Dit ging uiteindelijk toch niet door, omdat ze vonden dat er teveel risico's verbonden waar aan het plaatsen van de PICC-lijn. Ze had immers al een infectie. Ook wilden ze het liefst de wond zelf in de gaten houden.
Ondanks het vele prikken, het gerommel en de beperking in haar bewegingsvrijheid door het infuus, deed Billie het allemaal fantastisch. Ze bleef vrolijk. Met de infectie leek het elke dag steeds meer een beetje de goede kant op te gaan, maar helaas kwam er de dag voordat we naar huis mochten toch weer veel vocht onder de wond. Geen goed teken dus. We mochten toch naar huis, omdat nog langer aan het infuus ook geen meerwaarde zou hebben. We kregen orale antibiotica meer en moesten doorgaan met het smeren van de zalf.
Uiteindelijk heeft Billie van 14 augustus tot en met 25 augustus in het ziekenhuis gelegen. We hebben gewoon weer dikke pech gehad. Een implantaatinfectie komt volgens de arts voor bij 1% van alle implantaties en ze hebben dit de afgelopen 12 jaar bij 3 kinderen gezien. Dat dit kleine bultje zo'n lange nasleep zou krijgen, hadden we dus nooit verwacht. Niemand heeft van begin af aan het gevoel gehad dat dit de verkeerde kant op zou gaan. Helaas is dit voor nu wel het geval en staat er voor volgende week donderdag (16 september) een explantatie gepland. Billie haar implantaat zal dan verwijderd worden. Na de operatie moet ze weer aan de antibiotica, waarna ze na een maand of twee een nieuw implantaat zullen plaatsen.
Er is een kleine kans dat het een losstaand iets is, dus bijvoorbeeld een abces boven het implantaat. Dit hebben ze één keertje meegemaakt. Dit zou betekenen dat ze de huid openmaken, het dan daaronder schoonmaken en dat ze vervolgens de huid weer dichtmaken. Dan kan haar implantaat dus blijven zitten.
En er is een nog kleinere kans, dat een operatie niet nodig is. De infectie begint er nu opeens beter uit te zien. Het vocht onder de wond trekt weg en aan de buitenkant zit er geen bultje meer, maar enkel een rood plekje, wat ook steeds verbeterd. De antibiotica is verlengd tot aan de operatiedatum en we gaan heeel hard duimen dat er komende week toch nog een wonder gebeurd.
Billie heeft tijdens haar ziekenhuisopname ontzettend veel lieve kaartjes en cadeautjes gehad. Ook heb ik oneindig veel lieve berichtjes ontvangen op Instagram. Dank jullie wel daarvoor! Ik ben niet altijd even snel met antwoorden, maar dit maakte het allemaal net even wat gezelliger en draaglijker! Heel veel liefde voor jullie!
Gelukkig kan Billie haar rechter CI wel gewoon gebruiken. De gehoorrevalidatie gaat dan ook gewoon door en ze laat steeds duidelijkere reacties zien. We blijven weer positief en hopen dat de linkerkant ook snel weer opnieuw aangesloten kan worden.
Reactie plaatsen
Reacties
Wat een relaas ! Ik ben wel blij dat je ons op de hoogte houdt. En zeker ook dat Billie het allemaal doorstaat. Het moet allemaal uiteindelijk goed komen en daar houden we ons maar aan vast. Jullie heel veel sterkte en een dikke kus van mij.