15 September vertrokken we weer richting het AMC en is Billie opgenomen op de afdeling Emma Tuin. We hadden een hele ruime kamer met eigen koelkast en magnetron, helemaal luxe. De eerste dag bestond weer uit een opnamegesprek en de 'standaard' checks voor de operatie. Omdat we wisten dat deze dag vooral uit wachten bestond, hadden we ook een afspraak met onze gezinsbegeleider gepland. De dag verliep verder rustig, Billie sliep op tijd en sliep ook lekker de nacht door.
De volgende ochtend kwam de verpleegkundige om 7 uur langs om verdovende zalf op Billie haar handjes te smeren. Billie kreeg meteen haar operatieschortje aan, want ze stond als eerste op de lijst. Om kwart voor 8 mochten we naar de operatiekamer.
Ik heb nog even met de arts gesproken en ze besprak nog een keertje de verschillende opties. Er werd een kruisje gezet aan de kant waar ze gingen opereren en Billie werd onder narcose gebracht.
"Er is een kleine kans dat het een losstaand iets is, dus bijvoorbeeld een abces boven het implantaat. Dit hebben ze één keertje meegemaakt. Dit zou betekenen dat ze de huid openmaken, het dan daaronder schoonmaken en dat ze vervolgens de huid weer dichtmaken. Dan kan haar implantaat dus blijven zitten"
Dit is wat ik schreef in mijn vorige blog. Een kleine kans... maar dit keer zat het mee en was dit het geval! Billie haar implantaat zit er nog in!!! Dit hadden we niet verwacht, maar we zijn ontzettend blij, want voor nu scheelt het weer een operatie.
Deze keer hadden ze gekozen voor onoplosbare hechtingen, omdat de artsen het idee hadden dat Billie haar lichaam moeite had met de oplosbare hechtingen eruit werken. Afgelopen Woensdag zijn de hechtingen verwijderd. De wond ziet er nu ontzettend netjes en rustig uit.
Voor nu is het afwachten en heeel hard duimen dat de infectie niet terugkomt. We hebben weer een zalfje meegekregen en smeren dat twee keer per dag op de wond. Verder krijgt ze geen antibiotica meer, omdat haar lichaam het nu zelf op moet gaan lossen.
Als alles goed blijft gaan, kan Billie over een paar weken weer aangesloten worden op links en dan kunnen we eindelijk opnieuw starten met de hoorrevalidatie voor die kant.
Horen met rechts gaat ontzettend goed. Billie heeft nu twee keer een VRA (Visual Reinforcement Audiometry) gehad, waarbij ze hele duidelijke reacties liet zien. Bij dit onderzoek zit het kind op schoot of in een kinderstoel. Een onderzoeker houdt de aandacht van uw kind vast. Een andere onderzoeker laat in een testopstelling met beeldschermen en luidsprekers soms testgeluiden horen. Wanneer het kind bij het horen van een geluid direct reageert door de kant op te kijken waar het geluid vandaan komt, krijgt het kind als beloning een leuk plaatje op een scherm. Wanneer het kind geleerd heeft dat het met leuke plaatjes beloond wordt als het op geluiden reageert, kan er een betrouwbare gehoortest worden afgenomen (bron: NSDSK ).
Ze laten hierbij dus verschillende toonhoogtes horen op verschillende volumes, waardoor ze een beeld krijgen van wat Billie nu kan horen. Vervolgens worden er nieuwe programma's voor haar CI geprogrammeerd, aangepast op de resultaten van de VRA.
Hieronder een filmpje met een aantal beelden van de VRA bij Billie:
Reactie plaatsen
Reacties
Heel indrukwekkend. En mooi geschreven .